musait bi yerde incek var

yine bir is gununden sonra, bir saat otobus bekledim. bindigimde yari dolu olan otobuste on siralarda buldugum bi koltuga oturdum. iki durak sonra otobus doldu, herkes sikis tikis bi halde ilerlemeye basladik. ben bi taraftan kalabalik, bi taraftan koku sebebiyle fenalik gecirirken arka tarafta neler oldugunu gormek icin kafami cevirdim. otobusun arkasi neredeyse bombostu ayakta duran insani bosverin, bos koltuklar vardi tek tuk. hemen aklima lise ucteyken neredeyse haftanin hergunu gizemle birlikte kadikoye dershaneye giderek ve geri donerek gecirmem geldi. otobus bos bile olsa, sofor "hadi arkadaslar arkaya gidin" der bizi sinir ederdi. oturcak koltugu bosverin, ayakta dururken etrafimizda biraz hava alicak yer buldugumuzda cocuklar gibi senlenir, kendimizi sansli hissederdik. amerikalilar ise tamamiyle usengeclikten, iki adim yuruyup oturmak yerine itis kakis ayakta durmayi tercih ediyorlar. ben mi? tabii ki kalktim ve arka siralardan birine oturdum.

asil bomba ise benim inmeme yakin gerceklesti. new orleanstaki tamiratlari gerceklestirmek icin meksikadan bi cok isci geldi (guya gecici olarak). iste bu meksikali elemanlardan biri bindi otobuse. iki tane zenci bagira bagira zavalli adamla dalga gecmeye basladilar. cok uzuldum adam icin. otobusun yarisindan fazlasi zenci olmasa bi seyler soylerdim ama tirstim tabii ki. zaten 5 dakka sonrada benim duragim geldi ve indim...

aslinda zamaninda eksi sozlukte amerikalilarin asansor kullanma ve tramvay maceralarindan bahsetmistim ama kovulunca hepsi gitti. neyse yazarim belki tekrardan...